De zelfhulpboeken en retreats vliegen je om de oren, waarbij de stempels ‘zwaar’ en ‘zweverig’ naar mijn idee snel gedrukt worden. Ook krijg ik het idee dat zelfontwikkeling wordt gezien als iets wat je doet als er een ‘goede’ reden voor is. Een heftige gebeurtenis bijvoorbeeld. Toch, zeg nou zelf: zijn ontwikkeling en groei geen zaken die ons allemaal verder brengen in het leven? Als je het mij vraagt, is het een persoonlijke reis die voor iedereen van waarde is. Veel meegemaakt of (nog) niet. Superspiritueel of no-nonsense nuchter. Een traject dat niet altijd zichtbaar is, wel voelbaar. Geen stappenplan of quick fix, maar een continu lopend proces. Eentje op eigen tempo en met eigen emoties - dat je stap voor stap dichterbij jezelf brengt. Magisch, als je het toelaat, maar vooral: uniek. Ik neem je mee in mijn persoonlijke vallen, het weer opstaan én mijn lessen en inzichten over zelfontwikkeling - aan jou. Mijn startpunt? Geen inspirerend boek, wel een duidelijke reden Ja, zelfontwikkeling is iets wat we onszelf altijd zouden mogen gunnen (hier komt ik later in deze blog op terug). Toch startte mijn persoonlijke reis ook ‘pas’ op een dieptepunt. Het begon namelijk toen ik écht vastliep. Noem het een burn-out, noem het een depressie. Welk labeltje je het ook geeft: ik maakte kennis met een donker kantje van mezelf. Van buiten leek alles goed te gaan, van binnen voelde ik me leeg. Ja, ik werkte hard. Was ‘sterk’ en ‘betrouwbaar’. Toch voelde ik me klein en verdwaald. Ik liet niet zien hoe het echt met me ging, waardoor anderen aannamen dat het goed ging. En dat is preciés wat mijn gevoelige snaar raakte. Jarenlang had ik namelijk patronen opgebouwd. Controle houden, zorgen voor anderen, mezelf aanpassen, maar bovenal: bezig zijn met wat anderen van me vinden. In zakelijke en persoonlijke relaties: alles draaide om hoe ik overkwam, niet om wie ik werkelijk was. Wie de echte Janice was? Die vraag durfde ik nauwelijks aan mezelf te stellen, laat staan eerlijk te beantwoorden. Ik ontweek de spreekwoordelijke spiegel, maar mijn lichaam confronteerde me op haar eigen manier. Een voorbeeld is dat mijn haren op een gegeven moment begonnen uit te vallen, wat een terugkerend patroon begon te worden. Ja, mijn systeem trok letterlijk aan de noodrem. Het signaal van ‘het gaat niet meer’ werd afgegeven. Ik zocht hulp in boeken, maar het échte antwoord zat in mezelf Ondanks het donkere dal, realiseerde ik me wel hoe heftig dit was en dat dit niet was wie ik werkelijk ben. Dat mijn lichaam al jaren signalen afgaf en dat er dus iets aan de hand was - dat er iets moest veranderen. Zo had ik gelukkig nog de kracht om hulp in te schakelen. Ik startte met therapie en dompelde mezelf onder in de wereld van verschillende boeken. Lezen - véél lezen - en vooral álles aangaan. Ik wilde zó graag uit dat diepe dal kruipen, dat ik stiekem hoopte op een quick fix. Van ‘Verslaafd aan de liefde’ tot ‘De moed van imperfectie’ - en van de boeken van Eckhart Tolle, Gaby Bernstein tot Joe Dispenza. Elk verhaal gaf me puzzelstukjes, elke sessie een spiegel. Wat ik ontdekte? Dat het complete en dus échte antwoord niet in de boeken of een methode zit, maar in mezelf. Er is geen kant-en-klare route - niet één waarheid. Niet één aanpak die ‘succesvol’ is. Wat voor de een werkt, hoeft namelijk niet voor de ander te werken. Mijn reis was - en is - van mij. Precies wat het zo waardevol, maar ook frustrerend maakt. Alle adviezen opvolgen is namelijk leuk, maar wat vertelt je gevoél je? “Alle adviezen uit boeken opvolgen is leuk, maar wat vertelt je gevoél je?” Van hoofd naar hart (en richting COSTA RICA, Engeland en Orlando) Lange tijd zat ik vooral in mijn hoofd. Alles willen begrijpen, analyseren en verklaren. Een waardevolle kant die ik ook heb, maar die toen wel de weg naar mijn hart blokkeerde. Écht voelen, wat dus via je hart gebeurt? Daar had ik mezelf voor afgesloten. Toen dit een onvermijdbare blokkade werd, besloot ik te zoeken naar manieren om opnieuw verbinding te maken met mijn hart - met mezelf. Ik volgde de afgelopen jaren verschillende retreats , deed ademwerk, zat in vrouwencirkels en werkte met diverse plantmedicijnen. Ik maakte letterlijk en figuurlijk reizen. Naar binnen en naar buiten. Naar lagen in mezelf die ik nog nooit had aangeraakt. Echt, ik kan een boek schrijven (ironisch, niet? 😉) over alle ervaringen die ik heb opgedaan. Stuk voor stuk brachten deze mij verder in mijn reis en waren ze dus van waarde. Toch zijn er 3 ervaringen die mijn leven écht geshift hebben: 7 ayahuasca-ceremonies in 2 weken in Costa Rica Een spirituele awakening bij Estelle Bingham in Engeland Een week 30+ uur mediteren bij Joe Dispenza in Orlando Alle drie stappen die ik zette vanuit mijn hart - mijn gevoel. Ervaringen waarbij ik voelde ‘dit moét ik doen’. Net zoals bij het event van Tony Robbins trouwens, waar ik september dit jaar (2025) bij aanwezig ben. Nu ik dit zo typ, ga ik hier misschien nog wel apart blogs over schrijven. Hoe deze reizen apart van elkaar waren, hoe ik het ervaarde en wat ik leerde. De overkoepelende conclusie? Heling is geen eindbestemming, maar een continu gaande beweging. Soms gaat het goed, om tijdens een uitdaging weer terug te vallen in oude gedachten en patronen. Dat mag, het hoort erbij. De kracht zit ‘m in het durven voelen, (h)erkennen en zacht zijn voor jezelf. Luisteren naar je lichaam, voelen wat je nodig hebt en daarvoor durven te gaan staan. (Zelf)oordelen vaarwel zeggen, (zelf)liefde verwelkomen. Zelfontwikkeling is belangrijk - óók als het ‘goed’ gaat Wat me opvalt, is dat het vaak de mensen zijn die diep zijn gegaan, die bewust met zelfontwikkeling bezig zijn. Alsof ze door het leven geforceerd worden om een bepaald pad te bewandelen. Is jouw leven stabiel, loopt je werk goed en draai je lekker mee? Good for you, ik gun je deze mentale rust. Toch is er iets wat ik je nóg meer gun en dat is - what a surprise - zelfontwikkeling. Waarom je je daarmee bezig zou houden, als alles ‘goed’ gaat? Dat is exact de vraag die ik mezelf stelde, toen alles zo ‘goed’ ging. Totdat ik mezelf verloor en het achteraf gezien dus helemaal niet zo lekker ging. Geloof me: er is áltijd wat te leren over jezelf. Dat betekent tegelijkertijd dat er altijd ruimte is om te groeien. Daarnaast: hoe fijn is het als je mogelijk te komen stormen in het leven beter kan opvangen, omdat je jezelf door en door kent? Je emoties snapt, je valkuilen kent en bij je gevoel kan? Onthoud: niemand heeft volledige grip op het leven. Wel kan je de regie over je eigen ontwikkeling daarin pakken. Dit is trouwens niet alleen een reminder aan jou, maar ook aan mezelf. Ook ik merk namelijk dat als het goed met me gaat, ik geneigd ben om de feeling met mediteren, bewuster leven en bewust worden van onbewust gedrag te verliezen. Wat zeg je ervan: zullen we met elkaar afspreken die connectie met onszelf blijvend te onderhouden? 🙂 “Niemand heeft volledige grip op het leven. Wel kan je de regie over je eigen ontwikkeling pakken” Mijn kijk op - en resultaten in - zelfontwikkeling Het moge duidelijk zijn: zelfontwikkeling is voor mij geen tijdelijk project of een luxe uitstapje. Het is noodzakelijk geworden om mezelf te zien en te horen. Om te blijven voelen. Om niet opnieuw te verdwalen in verwachtingen, rollen en systemen die niet passen bij wie ik ben. Het is een manier van leven (want dat is het, elke dag opnieuw) die me thuis laat komen. Niet tussen vier muren, maar in mezelf. Deze reis brengt me niet bij ‘de beste versie van mezelf’, maar bij de meest pure en eerlijke. Wat ik vandaag voel en weet: Ik herken hinderlijke patronen sneller (en durf ze liefdevol aan te kijken) Ik leef minder vanuit controle (en dus meer vanuit vertrouwen) Ik geef mezelf de ruimte (en daarmee rust, emotie-erkenning en zachtheid) Ik durf weer te voelen (niet alleen het mooie, maar ook het ongemakkelijke) Ik kies bewuster (afstappen van ‘hoe het hoort’, varen op wat voor mij klopt) Ik voel meer innerlijke rust (en niet meer de behoefte om ‘perfect’ te zijn) Ik leef vanuit verbinding (met de mensen die ertoe doen, maar vooral met mezelf) Mijn 3 grootste lessen die ik jou ook gun Alles wat je aankijkt, kun je helen. Gun jezelf dit cadeau Wat je wegduwt, blijft onbewust sturen. Zonde en onnodig. Zelfontwikkeling is geen project, maar een structurele houding Zie het als een lifestyle. Een manier van denken, doen en leven. Jouw manier is dé manier. Durf je eigen pad te bewandelen Er is geen één ‘juiste’ route. Jouw pad is het juiste, omdat dit van jou is. Het samenspel van zelfontwikkeling en feedback ontvangen In mijn vorige blog las je over het ontvangen en doorvoelen van feedback en wat dit je kan brengen. Het mooie aan zelfontwikkeling is dat feedback daardoor zachter kan landen. Dat je het beter kan plaatsen en open staat voor groei. ‘Vroeger’ vond ik feedback spannend, omdat ik het snel zag als afwijzing. Inmiddels zie ik het anders - meer als een spiegel. Soms confronterend, soms pijnlijk, soms als perceptie van iemand anders, maar vaak precies wat ik nodig had om wakker te worden. Ik leerde dat feedback niet over ‘fouten maken’ gaat, maar over ‘groeikansen’, voor jezelf of voor de ander. Wat je mee mag nemen, maar ook wat je naast je neer mag leggen. Een onbetaalbaar cadeau wat zelfontwikkeling me gegeven heeft… en jou kan brengen. Áls je het jezelf maar gunt. “Zelfontwikkeling is een manier van leven die me thuis laat komen. Niet tussen vier muren, maar in mezelf” Het vervolg van mijn reis? First stop: Japan De afgelopen weken maakte ik opnieuw zo’n onvergetelijke reis – eentje waar ik enorm naar uitkeek. Dit land raakt me diep door zijn rust, eenvoud en manier van leven. Ik wilde er meer leren over Ikigai – het Japanse principe dat draait om jouw persoonlijke reden van bestaan. Wat maakt dat je ’s ochtends opstaat? Wat geeft jou richting, energie, zingeving? Deze reis bracht me weer prachtige nieuwe inzichten op mijn eigen pad. En daar neem ik je graag in mee, in mijn volgende blog. Stay tuned! Van mijn naar jouw reis: ready om je meest pure zelf te ontmoeten? Deze blog gaat over mezelf, maar schrijf ik voor jou. Ik voel namelijk steeds sterker dat mijn reis niet alleen voor mezelf is. Ik voel de behoefte om anderen te begeleiden in hún pad - precies zoals het bij hen past. Niet met een stappenplan, maar met gepaste ruimte, bewuste aandacht en oprechte nieuwsgierigheid. Omdat ik weet hoe het voelt om jezelf kwijt te raken, maar bovenal: hoe het voelt om jezelf weer terug te vinden. Wat ik je mee wil geven? Jouw pad is het waard, met welk tempo je dit ook bewandelt. Er is geen ‘traag’ of ‘snel’ - er is slecht jóuw manier van voortbewegen. Een reis waarin je veel voelt, maar soms ook even niks. Zelfontwikkeling is niet iets wat je ‘even doet’, het is een manier van leven die van jou is. En het allermooiste? Je mag het loslaten om het perfect te willen doen, omdat jouw manier dé manier is. En eerlijk: is dat stiekem niet juist perfect?

In mijn vorige blog las je over feedback géven - en de struggles die daarbij kunnen komen kijken. Het voelen van spanning, ook al zeg je iets met de beste intenties. Het ervaren van een innerlijke drempel: “Zal ik het zeggen… of toch niet?”. Minstens zo spannend is die andere kant: feedback ontvángen. Wat doe je als iemand iets zegt wat jou raakt? Als je merkt dat iets in je protesteert, twijfelt of misschien zelfs wil vluchten? Aangeven dat je open staat voor feedback is makkelijk gezegd, het daadwerkelijk doen? Da’s de uitdaging - en direct de kunst. Vandaag neem ik je mee in een verhaal over spiegels, schaduwzijden en de moed om jezelf écht te ontmoeten. niet alle feedback is 'waarheid' Laten we bij het begin beginnen: het feit dat dé waarheid niet bestaat. In mijn blog over feedback geven omschreef ik dit ook al, maar het geldt natuurlijk aan de kant van geven én ontvangen. Iemand ziet jou door zijn of haar ogen - ervaart jou op een unieke manier. Het is dus een persoonlijke kijk. Daarnaast is feedback niet altijd zuiver of bruikbaar. Soms zegt feedback bijvoorbeeld meer over die ander, dan over jou. Feedback kan… Een projectie van iemands onzekerheid of angst zijn Een oordeel zijn, gebaseerd op andere waarden, (communicatie)voorkeuren, aangeleerde gewoonten of zelfs cultuur 

Iedereen die weleens een feedback training heeft gevolgd, zal het herkennen. Na die inspirerende sessie loop je vol moed naar buiten. Gewapend met het voornemen om het anders te doen - en met zinnen als ‘maar hoe zie jij de situatie?’ - begin je aan die nieuwe werkdag. Tótdat je een paar weken verder bent en er in de praktijk vrij weinig veranderd is. Het dagelijkse werk slokt de aandacht weg, waardoor reflectiemomenten vooral tijdens beoordelingsgesprekken gepakt worden. Ondertussen geven collega’s feedback via-via, groeit er ruis in het team en blijft échte feedback uit. De wíl om directe feedback te geven is er wel, maar waarom is het bréngen zo lastig?