Feedback ontvangen én doorvoelen? Niet makkelijk, wel ‘brandstof’ voor groei

Janice Wissink • 30 april 2025

In mijn vorige blog las je over feedback géven - en de struggles die daarbij kunnen komen kijken. Het voelen van spanning, ook al zeg je iets met de beste intenties. Het ervaren van een innerlijke drempel: “Zal ik het zeggen… of toch niet?”. Minstens zo spannend is die andere kant: feedback ontvángen. Wat doe je als iemand iets zegt wat jou raakt? Als je merkt dat iets in je protesteert, twijfelt of misschien zelfs wil vluchten? Aangeven dat je open staat voor feedback is makkelijk gezegd, het daadwerkelijk doen? Da’s de uitdaging - en direct de kunst. Vandaag neem ik je mee in een verhaal over spiegels, schaduwzijden en de moed om jezelf écht te ontmoeten. 


niet alle feedback is 'waarheid'
Laten we bij het begin beginnen: het feit dat dé waarheid niet bestaat. In mijn blog over feedback geven omschreef ik dit ook al, maar het geldt natuurlijk aan de kant van geven én ontvangen. Iemand ziet jou door zijn of haar ogen - ervaart jou op een unieke manier. Het is dus een persoonlijke kijk. Daarnaast is feedback niet altijd zuiver of bruikbaar. Soms zegt feedback bijvoorbeeld meer over die ander, dan over jou. Feedback kan…


  • Een projectie van iemands onzekerheid of angst zijn
  • Een oordeel zijn, gebaseerd op andere waarden, (communicatie)voorkeuren, aangeleerde gewoonten of zelfs cultuur 



Eerste gedachte Dieper gevoel
"Oh, ik vind haar zó overdreven op dat podium." Misschien doet ze iets wat jij niet gewend bent - en raakt het je omdat je het zelf moeilijk vindt. Er is stiekem zelfs in zou willen groeien. Denk aan ruimte innemen, zichtbaar zijn, spreken met zelfvertrouwen.


Wanneer signalen wél een eerlijke spiegel zijn
Brené Brown, Amerikaanse hoogleraar maatschappelijk werk, verwoordt het treffend. “We judge in areas where we’re vulnerable to shame”. iets waaraan jij je irriteert bij een ander, kan zomaar iets zijn wat je jezelf niet toestaat. Ik merkte dit zelfs tijdens een retreat, waar ik me enorm stoorde aan een vrouw die vaak het woord nam, veel ruimte pakte en zicht- en voelbaar aanwezig was. Een beetje zoals bovenstaand praktijkvoorbeeld dus. Toen ik naar mijn diepere gevoel ging - reflecteerde op mezelf - ontdekte ik iets anders. Ik bewonder haar lef. Heb ergens de behoefte om zelf meer ruimte te nemen. Om mijn verhaal te delen; gezien te worden. Het is in dit geval dus key om voorbij mijn irritatie richting haar te kijken en dieper naar de kern te kruipen. Het verlangen om mezelf meer toe te staan om zichtbaar te zijn. Buig ik hem weer even om naar jou. Kom je in een situatie terecht waarin je feedback krijgt? Good for you. Het is een kans om persoonlijk te groeien. Feedback hoeft namelijk niet altijd te zijn wat de ander zegt, maar kan ook zijn wat je voelt in de reactie daarop. Vraag jezelf af: wat vertelt het  - wat kan ik hiervan leren?


“We judge in areas where we’re vulnerable to shame”
- Brené brown


Als je eenmalig feedback krijgt, is de kans dus groot dat het (meer) bij de ander ligt. Krijg je dezelfde feedback vaker terug, van verschillende mensen? Dan is dat wél een persoonlijk signaal. Geen veroordeling, maar een uitnodiging tot bewustwording. Feedback is dus geen absolute waarheid, maar herhaalde feedback kan wél een eerlijke spiegel zijn. De kunst?


  • Niet alles blind aannemen
  • Niet alles stoïcijns afwijzen
  • Wel onderzoeken. Wat raakt me? Wat herken ik? Wat zegt dit over mij? Of misschien wel over die ander?

 

Waarom voelt feedback soms als een aanval?
Feedback raakt aan hoe we onszelf zien - en da’s precies waar het eerste ongemak zit. Iemand zegt iets over jouw gedrag, maar jij hoort iets wat je niet herkent. De ‘jij’ die wordt geschetst is in dit scenario niet de ‘jij’ die je denkt te zijn. Dit is geen onwil of zwakte, dit is menselijk. In de psychologie noemen we dit cognitieve dissonantie: een spanning die ontstaat als de informatie die je krijgt niet matcht met hoe jij dat ziet. Een voorbeeld:


Jouw gedachte De feedback
'Zo, dat project heb ik met zorg en professionaliteit opgepakt'. Dat je tijdens dat project vaak dingen vergeet en soms zelf vergeten bent.


Het resultaat? Er borrelt een gevoel van ‘dit ben ik toch helemaal niet?’ - een innerlijk conflict ontstaat. Vanuit daar reageren we op een van deze drie manieren: we ontkennen de feedback (“Dit was een uitzondering”), we verplaatsen het probleem (“Je had het toch eerder kunnen zeggen?” of we gaan twijfelen aan onszelf (‘heb ik dan echt steken laten vallen? Doe ik dit vaker?’). Het is een reflex en daarmee heel normaal. Ons brein wil ons beschermen tegen het verlies van zelfvertrouwen. Toch is het juist die reflex die ervoor kan zorgen dat we feedback afwijzen, terwijl daar juist die groei ligt. Bescherming vs. groeikans.


Open staan voor feedback & diepe overtuigingen
Volgens Kegan & Lahey, grondleggers van de theorie Immunity to Change, willen mensen vaak wel veranderen, maar houden onbewuste overtuigingen die groei tegen. Zo kan het zijn dat je de diepe overtuiging hebt dat je niet goed genoeg bent. Dat als je toegeeft dat je iets ‘verkeerd’ doet, dat diepgewortelde gevoel versterkt wordt. Wat er dan gebeurt?


De wil om te groeien + neiging om jezelf te beschermen = interne kortsluiting.


Volgens de theorie ontstaat er een innerlijk beschermingssysteem dat jou helpt om weg te blijven van gevoelens van schaamte, afwijzing of onzekerheid. Geen fout systeem. Het heeft je waarschijnlijk jarenlang geholpen. In bovenstaand scenario blokkeert het echter je ontwikkeling… áls je niet bewust kijkt naar wat je eigenlijk gelooft over jezelf - en naar wat je mogelijk mag gaan loslaten. Immunity to Change leert je het volgende onderzoeken:


  • Welk gedrag houd ik vast?
  • Welk verlangen zit daaronder?
  • En welke onbewuste overtuiging bescherm ik eigenlijk?


Als je hier bewust mee bezig bent en die diepere laag bereikt, wordt het makkelijker om milder naar jezelf te blijven én feedback zachter te laten landen. Realiseer je dus dat deze weerstand geen onwil is, maar een natuurlijk beschermingsmechanisme. Vanuit daar creëer je voor jezelf keuzevrijheid: wat wil ik loslaten - en wat (door)ontwikkelen?


“Every piece of feedback is a mirror. Not of your worth, but of your potential”


Als feedback je overvalt - de window of tolerance

Soms kan feedback zo rauw op je dak landen, dat je buiten je zogenaamde window of tolerance raakt. Neuropsycholoog Daniel Siegel beschrijft dit als de mentale ruimte waarin je reflecteert, nadenkt en leert. Zit je lekker vertrouwd in jouw venster, dan blijf je makkelijk open, stel je vragen en luister je. Zit je erbuiten? Dan schiet je in een van deze modussen:


  • Vechten (je vliegt in de verdediging en/of gaat verwijten)
  • Vluchten (je checkt fysiek en/of mentaal uit: hoort het niet)
  • Bevriezen (je klapt dicht of valt stil)


Feedback ontvangen gaat dus niet alleen over communicatie, maar ook over emotieregulatie. Je veilig voelen. Dat je ruimte voelt om geraakt te worden door woorden, zonder de drang om te vechten, vluchten of jezelf klein te maken. Beland je in een situatie waarin je stress, weerstand of een blokkade voelt? Zo blijf je in jouw window of tolerance:


  1. Adem jezelf kalm
    Merk je dat je sneller ademhaalt? Neem een paar langzame, diepe ademhalingen.*
  2. Communiceer & pauzeer
    Geef aan: “Ik wil hier even over nadenken, kunnen we er later op terugkomen?”
  3. Schrijf het op
    Noteer wat er gezegd wordt en wat het bij je oproept. Dit brengt overzicht en rust.
  4. Bespreek het met iemand uit je inner circle
    Hij/zij helpt je om anders te kijken naar de situatie - het in perspectief te plaatsen.
  5. Herinner jezelf en wees zacht
    Geraakt worden maakt je mens. Wees zacht voor jezelf en zie feedback als kans.


*Box Breathing oefening bij directe stress
Adem 4 seconden in door je neus, houd dit 4 seconden vast, adem 4 seconden uit door je mond en laat 4 seconden rusten. Herhaal dit 3-5 keer. Het verruilt stress voor ritme = rust.

Lukt het je om feedback te ontvangen én te doorvoelen? Be proud! Je geeft niet zozeer de ruimte aan ‘waarheid’, wel aan een nieuw perspectief: dé kans waar groei ligt. En zeg nou zelf: hoe waardevol is het dat jij heel even in andermans hoofd mag spieken? Kan horen hoe je overkomt - en wat het effect is? Op iets wat je al wist - of juist helemaal niet doorhad? Zie je het niet als een eindpunt (‘help!’) maar als startpunt (‘let’s grow!’), dan ben je bewust bezig met zelfontwikkeling en ga je kansen zien. Om dingen anders te doen, iets nieuws te proberen, te groeien. Een effectieve mix van lef en zachtheid. Hieronder deel ik een aantal praktische tips die je hierbij kunnen ondersteunen.


Let’s grow! feedback ontvangen, zonder jezelf te verliezen


  • Luister met bewuste aandacht
    Luister actief zonder te onderbreken. Probeer écht te begrijpen wat de ander zegt.
  • Neem je ruimte
    Je hoeft niet ad hoc een antwoord te geven. Luister, adem, vertraag, pak ruimte.
  • Vraag om verduidelijking
    Snap of herken je iets niet? Stel open vragen en vraag om concrete voorbeelden.
  • Voelen, voelen, voelen
    Wat doet het met je? Wat triggert dit? Zit er een pijn/onzekerheid onder?
  • Ga ‘in gesprek’ met jezelf
    Vraag jezelf af: wil ik hier iets mee? En zo ja: nu of op een ander moment?
  • Wees eerlijk, maar mild
    Erken wat klopt, laat los wat niet past.
  • Bespreek je feedback met anderen
    Is wat persoon A over jou zegt, ook herkenbaar voor persoon B en C?


Ontvangen = ontwikkelen (en dat begint altijd bij jezelf)

Wat feedback met je kan doen (stagneren, hinderen of juist groeien), ligt in je eigen handen. Hoe jij ermee omgaat. Voor mij persoonlijk is feedback die ik ontvang steeds meer een oefening geworden in zachtheid en bewustzijn. Niet om mezelf te verbeteren, wel om mezelf beter te begrijpen. Wat mij betreft dé kern van zelfontwikkeling: niet beter worden, maar jezelf worden. Daarover gesproken: in mijn volgende blog neem ik je mee in mijn persoonlijke groeiproces. Verwacht een kwetsbare deep dive én veel persoonlijke tips. 


Onthoud: feedback ontvangen is geen trucje, het is een proces. Je leert het jezelf niet aan als ‘een van die vele vaardigheden’, het is een langlopende reis vol emoties. Soms pijnlijk, soms verhelderend. Achter elkaar, door elkaar en soms tegelijk. De ontmoeting met jezelf is de hoofdprijs - de ontmoeting met anderen een éxtra cadeau. Durf jij jezelf te bekijken vanuit de spiegel van een ander? Dan gebeurt er iets wonderlijk moois: je breekt niet, je groeit. You got this.

De reis naar én met jezelf: hoe zelfontwikkeling mijn (en jouw) meest waardevolle reis ooit is

door Janice Wissink • 17 juni 2025
De zelfhulpboeken en retreats vliegen je om de oren, waarbij de stempels ‘zwaar’ en ‘zweverig’ naar mijn idee snel gedrukt worden. Ook krijg ik het idee dat zelfontwikkeling wordt gezien als iets wat je doet als er een ‘goede’ reden voor is. Een heftige gebeurtenis bijvoorbeeld. Toch, zeg nou zelf: zijn ontwikkeling en groei geen zaken die ons allemaal verder brengen in het leven? Als je het mij vraagt, is het een persoonlijke reis die voor iedereen van waarde is. Veel meegemaakt of (nog) niet. Superspiritueel of no-nonsense nuchter. Een traject dat niet altijd zichtbaar is, wel voelbaar. Geen stappenplan of quick fix, maar een continu lopend proces. Eentje op eigen tempo en met eigen emoties - dat je stap voor stap dichterbij jezelf brengt. Magisch, als je het toelaat, maar vooral: uniek. Ik neem je mee in mijn persoonlijke vallen, het weer opstaan én mijn lessen en inzichten over zelfontwikkeling - aan jou. Mijn startpunt? Geen inspirerend boek, wel een duidelijke reden Ja, zelfontwikkeling is iets wat we onszelf altijd zouden mogen gunnen (hier komt ik later in deze blog op terug). Toch startte mijn persoonlijke reis ook ‘pas’ op een dieptepunt. Het begon namelijk toen ik écht vastliep. Noem het een burn-out, noem het een depressie. Welk labeltje je het ook geeft: ik maakte kennis met een donker kantje van mezelf. Van buiten leek alles goed te gaan, van binnen voelde ik me leeg. Ja, ik werkte hard. Was ‘sterk’ en ‘betrouwbaar’. Toch voelde ik me klein en verdwaald. Ik liet niet zien hoe het echt met me ging, waardoor anderen aannamen dat het goed ging. En dat is preciés wat mijn gevoelige snaar raakte. Jarenlang had ik namelijk patronen opgebouwd. Controle houden, zorgen voor anderen, mezelf aanpassen, maar bovenal: bezig zijn met wat anderen van me vinden. In zakelijke en persoonlijke relaties: alles draaide om hoe ik overkwam, niet om wie ik werkelijk was. Wie de echte Janice was? Die vraag durfde ik nauwelijks aan mezelf te stellen, laat staan eerlijk te beantwoorden. Ik ontweek de spreekwoordelijke spiegel, maar mijn lichaam confronteerde me op haar eigen manier. Een voorbeeld is dat mijn haren op een gegeven moment begonnen uit te vallen, wat een terugkerend patroon begon te worden. Ja, mijn systeem trok letterlijk aan de noodrem. Het signaal van ‘het gaat niet meer’ werd afgegeven. Ik zocht hulp in boeken, maar het échte antwoord zat in mezelf Ondanks het donkere dal, realiseerde ik me wel hoe heftig dit was en dat dit niet was wie ik werkelijk ben. Dat mijn lichaam al jaren signalen afgaf en dat er dus iets aan de hand was - dat er iets moest veranderen. Zo had ik gelukkig nog de kracht om hulp in te schakelen. Ik startte met therapie en dompelde mezelf onder in de wereld van verschillende boeken. Lezen - véél lezen - en vooral álles aangaan. Ik wilde zó graag uit dat diepe dal kruipen, dat ik stiekem hoopte op een quick fix. Van ‘Verslaafd aan de liefde’ tot ‘De moed van imperfectie’ - en van de boeken van Eckhart Tolle, Gaby Bernstein tot Joe Dispenza. Elk verhaal gaf me puzzelstukjes, elke sessie een spiegel. Wat ik ontdekte? Dat het complete en dus échte antwoord niet in de boeken of een methode zit, maar in mezelf. Er is geen kant-en-klare route - niet één waarheid. Niet één aanpak die ‘succesvol’ is. Wat voor de een werkt, hoeft namelijk niet voor de ander te werken. Mijn reis was - en is - van mij. Precies wat het zo waardevol, maar ook frustrerend maakt. Alle adviezen opvolgen is namelijk leuk, maar wat vertelt je gevoél je? “Alle adviezen uit boeken opvolgen is leuk, maar wat vertelt je gevoél je?” Van hoofd naar hart (en richting COSTA RICA, Engeland en Orlando) Lange tijd zat ik vooral in mijn hoofd. Alles willen begrijpen, analyseren en verklaren. Een waardevolle kant die ik ook heb, maar die toen wel de weg naar mijn hart blokkeerde. Écht voelen, wat dus via je hart gebeurt? Daar had ik mezelf voor afgesloten. Toen dit een onvermijdbare blokkade werd, besloot ik te zoeken naar manieren om opnieuw verbinding te maken met mijn hart - met mezelf. Ik volgde de afgelopen jaren verschillende retreats , deed ademwerk, zat in vrouwencirkels en werkte met diverse plantmedicijnen. Ik maakte letterlijk en figuurlijk reizen. Naar binnen en naar buiten. Naar lagen in mezelf die ik nog nooit had aangeraakt. Echt, ik kan een boek schrijven (ironisch, niet? 😉) over alle ervaringen die ik heb opgedaan. Stuk voor stuk brachten deze mij verder in mijn reis en waren ze dus van waarde. Toch zijn er 3 ervaringen die mijn leven écht geshift hebben: 7 ayahuasca-ceremonies in 2 weken in Costa Rica Een spirituele awakening bij Estelle Bingham in Engeland Een week 30+ uur mediteren bij Joe Dispenza in Orlando Alle drie stappen die ik zette vanuit mijn hart - mijn gevoel. Ervaringen waarbij ik voelde ‘dit moét ik doen’. Net zoals bij het event van Tony Robbins trouwens, waar ik september dit jaar (2025) bij aanwezig ben. Nu ik dit zo typ, ga ik hier misschien nog wel apart blogs over schrijven. Hoe deze reizen apart van elkaar waren, hoe ik het ervaarde en wat ik leerde. De overkoepelende conclusie? Heling is geen eindbestemming, maar een continu gaande beweging. Soms gaat het goed, om tijdens een uitdaging weer terug te vallen in oude gedachten en patronen. Dat mag, het hoort erbij. De kracht zit ‘m in het durven voelen, (h)erkennen en zacht zijn voor jezelf. Luisteren naar je lichaam, voelen wat je nodig hebt en daarvoor durven te gaan staan. (Zelf)oordelen vaarwel zeggen, (zelf)liefde verwelkomen. Zelfontwikkeling is belangrijk - óók als het ‘goed’ gaat Wat me opvalt, is dat het vaak de mensen zijn die diep zijn gegaan, die bewust met zelfontwikkeling bezig zijn. Alsof ze door het leven geforceerd worden om een bepaald pad te bewandelen. Is jouw leven stabiel, loopt je werk goed en draai je lekker mee? Good for you, ik gun je deze mentale rust. Toch is er iets wat ik je nóg meer gun en dat is - what a surprise - zelfontwikkeling. Waarom je je daarmee bezig zou houden, als alles ‘goed’ gaat? Dat is exact de vraag die ik mezelf stelde, toen alles zo ‘goed’ ging. Totdat ik mezelf verloor en het achteraf gezien dus helemaal niet zo lekker ging. Geloof me: er is áltijd wat te leren over jezelf. Dat betekent tegelijkertijd dat er altijd ruimte is om te groeien. Daarnaast: hoe fijn is het als je mogelijk te komen stormen in het leven beter kan opvangen, omdat je jezelf door en door kent? Je emoties snapt, je valkuilen kent en bij je gevoel kan? Onthoud: niemand heeft volledige grip op het leven. Wel kan je de regie over je eigen ontwikkeling daarin pakken. Dit is trouwens niet alleen een reminder aan jou, maar ook aan mezelf. Ook ik merk namelijk dat als het goed met me gaat, ik geneigd ben om de feeling met mediteren, bewuster leven en bewust worden van onbewust gedrag te verliezen. Wat zeg je ervan: zullen we met elkaar afspreken die connectie met onszelf blijvend te onderhouden? 🙂 “Niemand heeft volledige grip op het leven. Wel kan je de regie over je eigen ontwikkeling pakken” Mijn kijk op - en resultaten in - zelfontwikkeling Het moge duidelijk zijn: zelfontwikkeling is voor mij geen tijdelijk project of een luxe uitstapje. Het is noodzakelijk geworden om mezelf te zien en te horen. Om te blijven voelen. Om niet opnieuw te verdwalen in verwachtingen, rollen en systemen die niet passen bij wie ik ben. Het is een manier van leven (want dat is het, elke dag opnieuw) die me thuis laat komen. Niet tussen vier muren, maar in mezelf. Deze reis brengt me niet bij ‘de beste versie van mezelf’, maar bij de meest pure en eerlijke. Wat ik vandaag voel en weet: Ik herken hinderlijke patronen sneller (en durf ze liefdevol aan te kijken) Ik leef minder vanuit controle (en dus meer vanuit vertrouwen) Ik geef mezelf de ruimte (en daarmee rust, emotie-erkenning en zachtheid) Ik durf weer te voelen (niet alleen het mooie, maar ook het ongemakkelijke) Ik kies bewuster (afstappen van ‘hoe het hoort’, varen op wat voor mij klopt) Ik voel meer innerlijke rust (en niet meer de behoefte om ‘perfect’ te zijn) Ik leef vanuit verbinding (met de mensen die ertoe doen, maar vooral met mezelf) Mijn 3 grootste lessen die ik jou ook gun Alles wat je aankijkt, kun je helen. Gun jezelf dit cadeau Wat je wegduwt, blijft onbewust sturen. Zonde en onnodig. Zelfontwikkeling is geen project, maar een structurele houding Zie het als een lifestyle. Een manier van denken, doen en leven. Jouw manier is dé manier. Durf je eigen pad te bewandelen Er is geen één ‘juiste’ route. Jouw pad is het juiste, omdat dit van jou is. Het samenspel van zelfontwikkeling en feedback ontvangen In mijn vorige blog las je over het ontvangen en doorvoelen van feedback en wat dit je kan brengen. Het mooie aan zelfontwikkeling is dat feedback daardoor zachter kan landen. Dat je het beter kan plaatsen en open staat voor groei. ‘Vroeger’ vond ik feedback spannend, omdat ik het snel zag als afwijzing. Inmiddels zie ik het anders - meer als een spiegel. Soms confronterend, soms pijnlijk, soms als perceptie van iemand anders, maar vaak precies wat ik nodig had om wakker te worden. Ik leerde dat feedback niet over ‘fouten maken’ gaat, maar over ‘groeikansen’, voor jezelf of voor de ander. Wat je mee mag nemen, maar ook wat je naast je neer mag leggen. Een onbetaalbaar cadeau wat zelfontwikkeling me gegeven heeft… en jou kan brengen. Áls je het jezelf maar gunt. “Zelfontwikkeling is een manier van leven die me thuis laat komen. Niet tussen vier muren, maar in mezelf” Het vervolg van mijn reis? First stop: Japan De afgelopen weken maakte ik opnieuw zo’n onvergetelijke reis – eentje waar ik enorm naar uitkeek. Dit land raakt me diep door zijn rust, eenvoud en manier van leven. Ik wilde er meer leren over Ikigai – het Japanse principe dat draait om jouw persoonlijke reden van bestaan. Wat maakt dat je ’s ochtends opstaat? Wat geeft jou richting, energie, zingeving? Deze reis bracht me weer prachtige nieuwe inzichten op mijn eigen pad. En daar neem ik je graag in mee, in mijn volgende blog. Stay tuned! Van mijn naar jouw reis: ready om je meest pure zelf te ontmoeten? Deze blog gaat over mezelf, maar schrijf ik voor jou. Ik voel namelijk steeds sterker dat mijn reis niet alleen voor mezelf is. Ik voel de behoefte om anderen te begeleiden in hún pad - precies zoals het bij hen past. Niet met een stappenplan, maar met gepaste ruimte, bewuste aandacht en oprechte nieuwsgierigheid. Omdat ik weet hoe het voelt om jezelf kwijt te raken, maar bovenal: hoe het voelt om jezelf weer terug te vinden. Wat ik je mee wil geven? Jouw pad is het waard, met welk tempo je dit ook bewandelt. Er is geen ‘traag’ of ‘snel’ - er is slecht jóuw manier van voortbewegen. Een reis waarin je veel voelt, maar soms ook even niks. Zelfontwikkeling is niet iets wat je ‘even doet’, het is een manier van leven die van jou is. En het allermooiste? Je mag het loslaten om het perfect te willen doen, omdat jouw manier dé manier is. En eerlijk: is dat stiekem niet juist perfect?

Feedback geven? De wil is er, maar de drempel ook

door Janice Wissink • 1 april 2025
Iedereen die weleens een feedback training heeft gevolgd, zal het herkennen. Na die inspirerende sessie loop je vol moed naar buiten. Gewapend met het voornemen om het anders te doen - en met zinnen als ‘maar hoe zie jij de situatie?’ - begin je aan die nieuwe werkdag. Tótdat je een paar weken verder bent en er in de praktijk vrij weinig veranderd is. Het dagelijkse werk slokt de aandacht weg, waardoor reflectiemomenten vooral tijdens beoordelingsgesprekken gepakt worden. Ondertussen geven collega’s feedback via-via, groeit er ruis in het team en blijft échte feedback uit. De wíl om directe feedback te geven is er wel, maar waarom is het bréngen zo lastig?

Mindset switch in uitdagingen: geen faalkans, maar een groeikans

door Janice Wissink • 26 februari 2025
Zo, mijn eerste blog is een feit. En als we het dan toch over uitdagingen hebben, is dat voor mij meteen een hele concrete. Waar het namelijk mijn vak en passie zijn om teams en professionals in hun krachten te zetten, vind ik het superspannend om mezélf in die spotlights te zetten. Eerst die website met al die persoonlijke foto’s, nu die extra online stap met blogs en social media: het is onwijs uit mijn comfortzone. Maar… in plaats van te denken wat er allemaal mis kan gaan (falen), zie ik juist wat voor moois eruit voort kan komen (groeikans). Precies daarover wil ik het vandaag met je hebben. Ik neem je mee in mijn ervaring in - en kijk op - groeikansen.